بعدهااا

آخرش را برایت بگویم:

فوق فوقش تو رفته ای،

من نشسته ام همینجا روی همین صندلی،

خاطره مرور می کنم.

چند روز را به کلافگی ترک عادت می گذارنم.

چند شب بیخواب می شوم.

چند عصر دلگیر را پیاده قدم می زنم.

چند بار هم حماقت می کنم 

و یک پیغام "دلم برایت تنگ شده" می فرستم.

بدترین حالتش را برایت می گویم: 

تو جواب نمی دهی

و من چند روز دیگر را هم به شماتت خودم می گذارنم.

یک روزهایی هم فکر انتقام می زند به سرم. 

این در و آن دری هم می زنم 

و چند روز بعدش از این خشمها هم خسته می شوم.

مدتی بعد عصر یک روز معمولی می نشینم توی کافه ای وسط شهر، 

منتظر قرار ملاقاتی ام با کسی که نمی شناسمش.

می آید. 

هم را می بینیم 

و من تمام مدت در حال مقایسه کردن تو با او به خودم برای این ملاقات بیهوده بد و بیراه می گویم.

ملاقات را تا آنجا که بغضم نترکد، کوتاه می کنم. 

پشت دستم را داغ می کنم که دیگر از این بیهوده کاری ها نکنم.

چند روز بعد هم که می گذرد یک ماهی می شود که رفته ای

و به چشم برهم زدنی، 

که دروغ است؛ 

بلکه به جان کندنی سخت، 

این یک ماه می شود 2 ماه.

ماه سوم من بدبین ترین و سردترین آدم شهرم.

ماه چهارم منطقی ترم 

و حادثه عشق نافرجام فقط گاهی نیشی می زند بر دلم 

و می رود.

ماه پنجم در قابل پیش بینی ترین حالت تو برمی گردی.

من کمی هیجان دارم 

و کمی دلخورم.

قولها و وعده ها و "اشتباه کردم"ها و "قَدرت را ندانستم"ها و "جبران می کنم"ها هم می شود زیرنویس این برگشتن.

بدترین حالتش این است که قبول کنم دوباره با هم باشیم.

بهترین حالتش این است که دلم را محکم بگیرم لای دستهایم، 

گرمش کنم 

و محتاطانه مراقبش باشم تا دوباره نشکند.

بدترین حالتش می شود انتخاب بعضی،

بهترین حالتش می شود انتخاب بعضی.

من اما با تمام دودلی ها آخرش را برایت گفتم،

جز آنکه بگویم در واقع بینانه ترین حالت بالاخره بعدهااا وقتی تنهایی حسابی دمار دل آدم را درآورد، 

یک نفر پیدا می شود که جای تو را که نه؛ 

اما یک گوشه قلبم را بگیرد.

حالا تو حساب کن ببین می ارزد که بلاتکلیف بیایی 

و بلاتکلیف بروی؟

(پریسا زابلی پور)