من میدونستم و تو، نه

از یک جایی به بعد یاد می گیری که دیگر خودت را درگیر "دوستت دارم"های بی سر و ته هیچ آدمی نکنی.

"دوستت دارم"هایی که مثل تکیه کلام دائماً ورد زبان اند 

و مخاطبهایش هر روز عوض می شوند.

از یک جایی به بعد می فهمی فکر کردن به آدمی که خودش هم تکلیفش را با "دل امروز عاشق و فردا فارغش" نمی داند، 

حماقت است.

اینکه تو هنوز درگیر عشق بی سرانجامت باشی 

و او غرق خوشی ها و سرگرم آدمهای رنگ و وارنگ اطرافش وفاداری نیست.

خیانت به خودت است.

فکر کردن به آدمی که هیچوقت ماندن را یاد نگرفت 

و عشق را نفهمید،

اشتباه محض است.

بالاخره به خودت می آیی 

و می فهمی می توانی با هر کسی خوشبخت بشوی، 

به جز همین آدمی که یک روز فکر می کردی بودنش کنار تو خوشبختی محض است.

(نیلوفر علیخانی)