نامه

تقویم روی میز دستم را می کشد 

و کاغذها به عقب برمی گردند. 

از تو باید بی خبر باشم، 

نه پیغامی که روی گوشی همراه تصویرت باشد، 

نه کلمه ای که دهانت را بیرون بریزد 

و بگوید: مرزهای وطن را کشف کرده ام با بلیطی در جیب، 

گذرنامه ای جعلی. 

همه چیز به زودی کمربند هواپیما را می بندد.

می روم که دنیا پررنگتر شود بدون من، 

می روم 

و با بخار روی شیشه ها در مه ای که بالای سرت ایستاده به خیابان، دست اندازهای جاده ای یکطرفه فکر می کنم.

یادت هست دستهای ما توی بلوار،

حرفهای روی نیمکت،

انگشتها، 

تن من، 

لب من، 

موهای من 

و عشق همینطور سرزده آمد؟

ما نفهمیده بودیم کجای جهان ایستاده ایم. 

لبهایت را که برداشتی، 

چشمها بینایی شان را باختند 

و کره خاکی با سوراخهای عمیقش پذیرنده مرده هایی بی نام شد. 

یادت بیاور نقش هیس را بر لبها.

گلوله های هوایی، 

صورتهای مشکوک، 

شلیک مرگ از مناره ها 

و دهانهایی که به صندلی اقرار کشیده شد، 

اقرار، 

اقرار، 

اقرار. 

من اقرار می کنم به نیمه گمشده، 

درختی که لرزید، 

میوه ای که نصف شد، 

سیبی که نخوردیم، 

دهانی که زخم.

من اقرار می کنم، 

ما نه با شما، 

نه آنها، 

ما که هیچوقت با هیچکس نبودیم، 

کسانی شدیم از همه عجیب تر 

(صندلی سیلی دیگری خورد).

من اقرار می کنم به صندلی 

و پایه های سستی که فرو می ریزد، 

روزی که نه من،      

نه تو، 

آدمهای تازه ای می آیند، 

با زبانهایی که باید تکرار کنند، 

گوشهایی که باید تکرار کنند، 

هیچ چیز تمام نمی شود عزیزم! 

جایی میان دستهای دو نفر دیگر تکرار...

(صندلی بوی خون می داد).

باد از سمت گذشته ها می آمد.

کاغذها به جلو دویدند

و امروز تاریخی که روی تقویم ایستاد. 

جلوتر بیا. 

از اینجا به بعد را خودم می گویم. 

در اردوگاه تاریکی نشسته ام بدون پوتین، 

لباس، 

درجه .

سربازخانه ای شده شهرم. 

در کوچه هایی پر از چشم چشمهایی که با تو می خوابند، 

چشمهایی که دنبالت می آیند، 

چشمهایی که از صورتت کنده نمی شوند 

و تو باید با خودت، 

روزگارت، 

با جامعه ای که کارنامه اش از دست چپش زمین نمی افتد، 

کنار بیایی.

(محمدعلی حسنلو)