وعده دیدار

در فراسوی مرزهای تنت تو را دوست می دارم.

آینه ها و شب پره های مشتاق را به من بده،

روشنی و شراب را،

آسمان بلند و کمان گشاده پل.

پرنده ها و قوس و قزح را به من بده

و راه آخرین را.

در پرده ای که می زنی،

مکرر کن.

در فراسوی مرزهای تنم تو را دوست می دارم؛

در آن دور دست بعید که رسالت اندامها پایان میپذیرد

و شعله و شور تپشها و خواهشها به تمامی فرو می نشیند

و هر معنا قالب لفظ را وامی گذارد،

چنان چون روحی که جسد را در پایان سفر تا به هجوم کرکسهای پایانش وانهد.

در فراسوهای عشق تو را دوست می دارم،

در فراسوهای پرده و رنگ،

در فراسوهای پیکرهایمان.

با من وعده دیداری بده.

(احمد شاملو)