انتظار

پرتوقع شده ایم؛

آنقدری که از دیگران توقع داریم همانی شوند که ما می خواهیم.

حواسمان نیست که خودمان هم متقابلاً باید همانی شویم که دیگران می خواهند

و در اینصورت هیچکس برای خودش زندگی نخواهد کرد.

همه مان می شویم یک مشت ماشین که منتظرند دیگری استارتشان را بزند 

و به هر سمت که دلش خواست براند.

ما  یادمان رفته "آدم" باشیم.

(نرگس صرافیان طوفان)