رها کن

آرزو کن 

و یاد بگیر که اخمهایت را باز کنی 

و چین پیشانی ات را بگشایی.

سعی کن با چشمان باز و روشن دنیا را نگاه کنی، 

از این دو دیو سیاه (چشمها) دو فرشته‌ بی گناه و بی پروا بساز که به چیزی شک ندارند 

و همه را دوست خود می دانند، 

مگر آن که خلافش ثابت شود. 

حالت سگ ولگرد و پستی را نگیر که انگار هر لگدی که می خورد، حقش است 

و از تمام دنیا به اندازه‌ کسی که لگدش می زند، متنفر است، 

چون دنیا باعث درد و رنج است.

فراموش نکن که خوش قلبی تو را قشنگ می کند 

و در نظر دیگران زیبا جلوه می دهد، 

حتی اگر رنگت سیاه باشد. 

چه بسیار آدمهای بدذاتی که زیبا هستند، 

اما در نظر مردم زشت جلوه می کنند.

(بلندی های بادگیر، امیلی برونته)