شب

می وزد باد سردی از توچال
در سکوتی عمیق و رویاخیز

برف و مهتاب و کوهسار بلند
جلوه ها می کند خیال انگیز

خاصه بر عاشقی که در دل خویش

دارد از عشق خاطرات عزیزداند آن کس که درد من دارد

خورده در جام شب شراب نشاط

ساقی آسمان مینایی

شهر آرام، خانه ها خاموش

جلوه گاه سکوت و زیبایینیمه شب زیر این سپهر کبود
من و آغوش باز تنهاییدر اتاقی چراغ می سوزد

ماه مانند دختری عاشق

سر به دامان آسمان دارد

چشم او گرم گوهرافشانی است

در دل شب ستاره می باردگوییا درد دوری از خورشید
ماه را نیمه شب می آزاردآه، او هم چون من گرفتار است
آفرید این جهان به خاطر عشق
آنکه ایجاد کرد هستی را

تا مگر آدمی زند بر آب

رقم نقش خودپرستی را

عشق آتش به کائنات افکند

تا نشان داد چیره دستی رابا دل شاعری چه ها که نکرد!

در اتاقی چراغ می سوزد

کنج فقری ز محنت آکنده

شاعری غرق بحر اندیشه

کاغذ و دفتری پراکنده

رفته روحش به عالم ملکوت

دل از این تیره خاکدان کنده

خلوت عشق عالمی دارد

نقش روی پری رخی زیبا
نقشبندان صفحه دل اوست

پرتوی از تبسمی مرموز

روشنی بخش و شمع محفل اوست

دیدگانی میان هاله نور

همه جا هر زمان مقابل اوست

هر طرف روی دوست جلوه گر است

شاعر رنجیده در دل شب

پنجه در پنجه غم افکنده

گوییا عشق بر تنی تنها

محنت و رنج عالم افکنده

دل به دریای حسرت افتاده

جان به گرداب ماتم افکنده

در تب اشتیاق می سوزد

سوخته پای تا به سر چون شمع

می چکد اشک غم به دامانش

می گذارد ز درد ناکامی

درد عشقی که نیست درمانش

دختر شعر با جمال و جلال

می کند جلوه در شبستانش

در کف اش جامی از شراب سخن

دامن دوست چون به دست آمد

دل به صد شوق راز می گوید

گاه سرمست از شراب امید

نغمه ای دلنواز می گوید

گاه از رنجهای تلخ و فراق

قصه ای جانگداز می گوید

تا دلی هست، های و هویی هست

می وزد باد سردی از توچال

می خرامد به سوی مغرب ماه

شاعری در سکوت و خلوت شب

کاغذی بی شمار کرده سیاه

به نگاه پری رخی زیبا

می کند همچنان نگاه نگاه

آه، این روشنی سپیده دم است

(فریدون مشیری)