جمعه

باز هم جمعه رسید، باز هم خلوت محض،

دور از جنبش و جوش گام بر می دارد قاصد تنهایی، نم نمک، بی تب و تاب

تا کند کِز به نهانخانه اوهام و خیال،

چه خیالی که شفق گونه و کور رنگ رخسار پریده است از او

 و تو گویی که از آمال بلند خبری نیست در ین دغدغه بازار برآشفته تار.

من در این حال و هوا قلمی بردارم،

بزنم نقش سکوت، نقش تاریکی کنج بر دل دفتر عشق.

آری،

از وهم و خیال و غم و احساس و سکوت شعر بر می جوشد.

باز هم جمعه رسید.

قدمش بر سر چشمان دل عاشق عشق.

باز هم جمعه رسید،

باز هم خلوت محض.

(؟)